Mijn naam is Katja. Ik werd ziek toen ik 42 was. Ik ben 7 jaar ziek geweest en had een jaar nodig om mijn energie terug te krijgen.
In 2008 hebben mijn partner en ik een huis gekocht dat van onder tot boven moest worden opgeknapt. Daar hadden we veel zin in. We zijn allebei heel handig en omdat het zomer was had ik veel tijd om met de aannemer samen te werken. Dat zou een hoop kosten schelen. Ik heb 3 maanden samen met de aannemer gewerkt, 6 dagen per week en daarna hebben we nog 1,5 jaar in het huis geklust terwijl we al in het huis woonden.
Na 1,5 maand klussen werkte ik met voor-geprepareerde stucpasta in een slaapkamer. Daar werd ik zo ontzettend ziek van dat ik de kamer uit vluchtte. Mijn partner maakte het stucwerk af, maar ik kon niet meer in de slaapkamer verblijven.
Vanaf dat moment begon ik op van alles en nog wat te reageren, zonder dat ik begreep wat er met mij gebeurde. De meest heftige en bekende symptomen waren:

• hartbonzen
• ‘s nachts zweten (alsof mijn lichaam er iets uit wil werken)
• draaiduizeligheid
• gevoel van vergiftiging in mijn hoofd
• gevoel van mesjes in mijn keel en luchtpijp
• benauwd
• heel raar gevoel van koud hebben, tot op mijn botten
• baarmoeder klachten
• gevoel alsof m’n hersens in mijn hoofd bij elkaar geknepen werden
• alsof er microdeeltjes in de lucht hingen en in mij drongen
• uitgeput
• geheugen- en concentratieverlies
• jeuk op mijn achterhoofd
• hees
• hersenmist

Volgens de huisarts had ik allergie-klachten en was ik overspannen van het klussen in het huis: “Verhuizen staat in de top drie van stressfactoren”.

---

Ziekteverloop

Na 3 maanden verhuisden we naar het nieuwe huis. Ondertussen ging de verbouwing gewoon door. Mijn symptomen gingen van kwaad tot erger en werden dagelijks.
De huisarts kon niks vinden en verwees me door naar een allergoloog en verhoogde mijn dosis inhalatiemedicijnen.
Dat hielp niet.
Intussen werden mijn klachten langzaamaan steeds erger. Ik werd steeds zieker in huis. Ik werkte aan huis, dus was ook erg veel thuis.
Een aantal klachten had ik ‘s nachts en zorgden ervoor dat slapen steeds moeilijker werd.
Ik probeerde andere kamers uit in huis, in de hoop dat ik daar beter zou kunnen slapen. Helaas, uiteindelijk sliep ik op een matje in de badkamer – met mijn hoofd bij de deur naar buiten, ook in de winter bij min10 graden – en dan sliep ik een uur of 3 à 4 per nacht.

Op vakantie verdwenen mijn klachten, maar dat schreef ik eerst toe aan rust. Na een tijdje ontdekten we daar een patroon in. Elke keer als ik een dag van twee, of langer, uit huis was, verdwenen mijn klachten. Zo begreep ik dat er iets in het huis moest zijn wat mij triggerde.
Dus gingen we op zoek naar wat die triggers zouden kunnen zijn.

Ondertussen kon ik niet langer meer in huis verblijven. Gelukkig konden logeren bij vrienden. Daar bleven we een paar maanden terwijl we van alles onderzochten over wat de triggers in huis waren. We hebben de vloer opnieuw laten schuren en lakken, vloerplaten verwijderd, behang weggehaald, de muren geïmpregneerd, schimmel laten weghalen, ozonbehandeling, enz., enz., enz.
Ik was begonnen zo moe dat een loopje naar de supermarkt mijn hele dag kon vullen, naast zoeken wat er toch met me aan de hand kon zijn. Ik kon één of twee gesprekken per week voeren voor mijn werk, meer niet. Dan was ik doodop en mijn symptomen beletten mij in helder denken en kostten enorm veel energie.
En steeds weer probeerde ik in huis of het beter ging. Helaas. Steeds weer mislukte dat. Omdat we wel ergens moesten wonen vertrokken we naar een flat die te koop stond, waar we tijdelijk konden verblijven. Daar ging het een hele tijd redelijk goed. Dat bevestigde het idee dat het aan ons eigen huis lag.
Toen we het probleem in huis maar niet konden oplossen besloten we om het huis te verkopen. Ik kon er niet langer dan 10 minuten binnen zijn.
We kochten een nieuw huis, waar niks aan hoefde te gebeuren. Geen kluswerk, geen aannemers, dat zou goed moeten gaan, dachten we. Maar ook daar werd ik ziek. We dachten niet dat het ooit nog zou gaan lukken om normaal te kunnen wonen in huis.
Ik kwam in contact met een internist in het Rijnstate ziekenhuis die mij diagnosticeerde met ‘Chemische sensibilisatie’. Aan de ene kant was ik enorm opgelucht; eindelijk mensen die wisten wat ik had!! Het had een naam en ik was dus niet gek! Aan de andere kant teleurstelling: zij kenden geen behandeling voor deze ziekte, behalve de tip om alles te vermijden waar ik op reageerde.
Dus verkochten we veel meubels, en begon ik zoveel mogelijk triggers te vermijden.

Ik leerde productbeschrijvingen lezen van de materialen die we hadden gebruikt bij de verbouwing; verf, kit, stucpasta, lijm, isolatiematerialen, enz., enz. We vroegen overal veiligheidsbladen van aan en onderzochten die op triggers.

Ondertussen werd ik ook in het nieuwe huis ziek en begon de hele zoektocht opnieuw. Vloeren geschuurd en uiteindelijk verwijderd, vloeren geverfd, schimmel weggehaald, vloerbedekking gelegd en weer weggehaald, enz.… En ook dat huis hebben we uiteindelijk verkocht. De druppel was dat er een gietvloer lag en mij was verteld dat ook dat een trigger was en mijn klachten ook veroorzaakt veroorzaakt werden.
Ik ging weer terug naar de flat en mijn partner verbleef gedeeltelijk in het huis.
Maar toen moest ik ook uit de tijdelijke plek weg. Daar werden de balkons gerenoveerd met giftig materiaal. Dat heeft mijn ziekte verergerd. Toen kon ik nergens anders meer heen dan naar een caravan. Daar heb ik 10 maanden gewoond, ook in de winter. Daar ging het meestal redelijk goed, maar vaak ook niet. De voortent gebruikte ik om alle spullen waar ik op reageerde in te gooien. Bv de oordopjes van mijn telefoon. Of een nieuwe jas. De verpakking van koffie. Een elastiekje. Ook had ik last van het rubbermatje bij de caravan van de buren 20 meter verder, of ballonnen op een ander veldje. Soms sliep ik in mijn auto of vertrok ik naar mijn (nieuw gehuurde) kantoor om daar te slapen, omdat het in de caravan ook niet meer ging. Maar ook op kantoor ging het niet altijd goed en heb ik een zomer lang geëxperimenteerd met de spullen die er stonden: waar reageerde ik op en waar kon ik tegen. Ook de meeste meubels van mijn kantoor heb ik verkocht.

Ik heb 5 huisartsen versleten (die mij voor gek verklaarden en mij ook niet meer wilden helpen). En ongeveer 10 specialisten: longartsen, allergologen, kno-arts, dermatoloog, internist. Daarnaast een alternatieve alternatieve artsen, ik weet niet eens hoeveel, de raarste dingen heb ik gedaan. Bio-resonantie, NAET, homeopathie, acupunctuur, natuurarts, spiritueel genezers, darmspoelingen, vitaminen, supplementen, sauna’s. Ik heb met ingestraalde ijzerdraadjes rondgelopen en met koolbladeren op mijn buik. Zakjes in huis gelegd die de aardstralen omleggen.

Het ergste was uiteindelijk dat mijn symptomen erger werden en ik geen uitweg meer zag. Dat ik niet wist hoe ik mijn leven nog moest leven als ik alleen maar moest vermijden en het dan eigenlijk ook meestal niet goed ging.

Mijn partner, vrienden en familie hebben me in die jaren enorm ondersteund. Met verhuizen van spullen, weer terug verhuizen of juist er weer spullen uithalen, opknappen van huizen, vloeren schuren of er helemaal uithalen, spullen (helpen) opslaan, een tijdelijk onderkomen regelen waar ik in kon wonen, met me meedenken, hand- en spandiensten, emotionele ondersteuning, zakelijk werk uit handen nemen, helpen denken wat er met me aan de hand was. Naar elke consultatie met een arts ging er iemand met me mee, ik ging nooit alleen. Het heeft heel veel druk gelegd op mijn omgeving.

In totaal heeft het ons ongeveer 1 ton gekost: met inkomstenderving als zelfstandige en het 2 x verkopen van een huis, het huren van een tijdelijk onderkomen en een kantoor, zodat ik toch nog wat kon werken, alle alternatieve geneeswijzen en alle bizarre onderzoeken en veranderingen die we in ons eerste huis hebben laten doen (van vloeren tot straling tot ozon behandeling).

---

DNRS programma

Ik heb het DNRS programma gevolgd in december 2014 in Zwitserland.

Bij toeval ontdekte ik DNRS. Ik zocht iets anders over MCS en vond in een bijzin op een of ander forum de naam Annie Hopper. Omdat ik al jaren alles wat ik maar kon lezen in de hoop op informatie en herstel las, zocht ik die naam op internet. Ik vond de lezing van Annie op het congres voor artsen in Amerika.
Ik heb de hele lezing met open mond zitten kijken. Alles, maar dan ook alles ging over mij. Ik had mijn redding gevonden!

Ik ben heel blij dat mijn omgeving me heeft gepusht om het in-person programma te doen. Ik wilde eerst het online programma doen, maar ik ben zo blij dat ik het programma heb gedaan met een groep, ondergedompeld in de training. Het geeft een enorme boost, en de tijd en de ruimte om te begrijpen hoe het werkt en de stappen goed te leren. Ook het contact met de andere deelnemers was –en is nog steeds- heel fijn. Na het programma is er een intensief Skype-contact ontstaan, waarin we zoveel mogelijk met elkaar oefenden. Dat was voor mij een enorme stok achter de deur, waardoor ik heel gedisciplineerd heb geoefend en me gesteund voelde door de anderen en anderen kon steunen.

Na 3,5 maanden na het programma was ik van mijn sensibiliteit af.
Ik wilde heel graag weer bloemen in huis kunnen hebben, met name omdat mijn partner tien dagen na mijn terugkomst jarig was en ik hem heel graag bloemen wilde geven. Ik ben direct na thuiskomst van het programma begonnen met training op de bloemen. Na een week durfde ik een bos te kopen voor zijn verjaardag. Ik had geen enkele reactie!
Daarna oefende ik heel gericht trigger per trigger. Het begon met schimmel op fruit in de fruitschaal waar ik ineens tegen kon, een tijdschrift, vervolgens meubels die al die tijd buiten hadden gestaan, we konden dingen in huis brengen. Boeken, kranten, geuren, asfalt, verpakkingen, winkels, ik draai er m’n hand niet meer voor om! Ik ruik nog wel sterk, maar heb er geen last meer van. Sommigen dingen ruiken lekker en andere dingen ruiken vies, maar dat is alles, geen enkele reactie meer!
Ik ben op mijn oude energielevel, ik werk weer volledig, we kunnen alles kopen en doen wat we willen, ik kan elke winkel ingaan, vliegtuig, hotel, ga naar de sportschool, wat ik maar wil. Ik slaap weer goed en gewoon in een bed.

Het programma heeft mijn leven gered. Ik was ten einde raad en wist niet hoe ik mijn leven nog moest vormgeven, ik zag geen uitweg meer.
Nu woon ik weer normaal, met spullen om ons heen, ik doe vooral heel erg veel leuke dingen!

Doe het programma. Doe het, committeer je eraan, dat was voor mij doorslaggevend. Ik heb besloten dat ik hoe dan ook beter ging worden en -zonder dat ik het helemaal kon begrijpen in het begin- gewoon elke dag ruim een uur de methode gedaan. Me aan alle regels gehouden die het programma vraagt. Mijn omgeving heeft me enorm gesteund. Én toen ik ziek was, en vooral ook beter te worden tijdens het programma!
Doe het en oefen! Elke dag. Waar je ook bent.
Het begint met een besluit en dan discipline! Ik heb mijn leven terug !!!